گردی ز خویش رفتن ما هیچ برنخاست

چون گل درای قافلهٔ رنگ بیصداست

تا سر نهاد ه ایم به خاک در نیاز

مانند سایه جبههٔ ما محو نقش پاست

بنیاد ما چو غنچه طلسم هوای توست

تا سر بجاست بوی خیال تو مغز ماست

کس رایگان نچید گل از باغ اعتبار

آب عقیق و نشئهٔ می نیز خونبهاست

عارف شکست رنگش از آگاهی ست و بس

بوی رسیدگی به ثمر سیلی جفاست

آن کیست فکر بی بری از پاش نفکند

از سایه سرو نیز درین بوستان دوتاست

ما را فنا شکنجهٔ پرواز شوق نیست

شبنم دمی که رفت ز خود جوهر هواست

ناآشنای صورت واماندگان نه ایم

ما رابه قدر آبله ، آیینه زیر پاست

شوق فسرده از نگهی تازه می شود

یک برگ کاه شعلهٔ وامانده را عصاست

عمری ست ناز آینهٔ عجز می کشیم

رنگ شکسته هم به مزاج دل آشناست

هرچند ما به گرد خرامش نمی رسیم

برگشته است آن مژه امیدها رساست

بیدل چو نی ز ناله نداریم چاره ای

تا راه جنبشی زنفس درگلوی ماست